Reisimpressie - Magische reis in Engeland - Karin Derks

...en waar stop je? De meesten van onze groep kwamen met hun eigen verhaal en ervaringen naar het startpunt van de reis, in Southampton. Omdat de boekingen tussen de stenen van Stonehenge vol waren op de door onze reisleiding gewenste datum zijn we eerst naar Glastonbury gegaan. Het was niet de eerste keer dat ik daar was, wel de eerste keer met een groepsreis. De Tor stond er net zo onbeweeglijk als een paar jaar geleden, de wandeling er naar toe was heel anders. Jean Luc vroeg ons halverwege de heuvel even stil te houden. En zo genoten we van de bloeiende meidoorns, het prachtige weer en de vlakten waarvan men zegt dat ze het verdronken land van Atlantis zijn geweest. Ieder met eigen gedachten en gevoel. ’s Avonds met een reisgenote teruggelopen voor de zonsondergang. Het waaide ontzettend en het was stervenskoud. Maar er werd wierook gebrand en muziek gemaakt, mensen praatten en zongen zachtjes.. heel fijne sfeer.

Avebury was mooi, de wandeling over de Avenue er naar toe evenzo goed. Alsof je een weg aflegde naar het dorp toe. Het was fijn om van Jean Luc te zien hoe je leylijnen met de wichelroede kon opsporen.

Stonehenge bij zonsopgang! Voor mij het hoogtepunt van de reis! De zon tussen de stenen op te zien komen, een heldere, open lucht. De pure, lichte atmosfeer was heel sereen. Tussen de stenen staan en voelen wat het met je doet. De nacht had de lucht geklaard en ik had steeds maar het gevoel dat Cat Stevens bezingt: ‘Morning has broken, like the first morning’. De meditatie die Jean Luc in gedachten had was niet nodig, ik werd opgeladen door deze eeuwenoude helpers en door de zuivere energie die er hing. Heel bijzonder als je weet dat er een miljoen bezoekers per jaar komen.

Dartmoor aardde alles wat Stonehenge had gezuiverd. Ruig en bijna onbeweeglijk, behalve het beekje waar we stilhielden voor de lunch. Het is fijn dat Jean Luc en Marianne af en toe vroegen om in stilte te lopen, de meditatie bij de steencirkel werd ingeleid en daarna kon iedereen het zijne er weer mee doen.

Het laatste deel van de reis bracht ons naar Tintagel, waar het kasteel van koning Arthur ooit stond. De kust van Cornwall is prachtig, de grot van Merlijn vroeg even wat geklauter. Maar de wandeling door St. Nectans Glen was echt sprookjesachtig. Het bos omschreef Jean Luc als een ‘magisch bos’… en dat was het. Als er elfjes en kabouters waren verschenen had ik niet vreemd opgekeken. Ik denk dat de bouwers van Droomvlucht in de Efteling hier hun inspiratie hebben opgedaan. Overal bouwen mensen torentjes van stenen en steentjes. Mensen laten herinneringen achter in rotsspleten, leggen bloemen. Natuurlijk leidt dit pad naar een prachtige waterval, waar we op blote voeten hebben gezocht naar mooie stenen. Door een andere vallei terug naar de kust. En daar op een hooggelegen weide in de zon en met uitzicht op zee, hebben we onze gezamenlijk natuurmandala gemaakt. Iedereen had gedurende de week stenen, takjes, veren, bloemen (en water) verzameld en zo ontstond in alle aandacht onze eigen mandala, als tastbare, maar tijdelijke manifestatie van deze prachtige week.

Jean Luc en Marianne (en ik weet dat dat ook met Jacqueline zo is) verstaan de kunst om te ontzorgen, tijd en ruimte te geven voor eigen ervaringen. Ze letten goed op de groep, maar blijven zelf op de achtergrond. Ze geven hun kijk op de wereld en het universum, maar laten het aan jou wat je er mee wilt doen. Het programma is een mooie mix tussen gezamenlijk iets doen en tijd voor eigen dingen. De hotels kennen een goede prijs-kwaliteitverhouding. Typisch Engels hebben we gehad… en in Tintagel een kamer met uitzicht op zee. Kortom: tot de volgende keer!